Ιστορία

Είναι χωριό της επαρχίας Λευκωσίας και απέχει 55 περίπου χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και 55 περίπου χιλιόμετρα από την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κύπρου, τη Λεμεσό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 667 μέτρων (είναι το πιο ψηλό χωριό της κοιλάδας της Σολιάς), το κλίμα της είναι μάλλον ξηρό και δέχεται μια μέση ετήσια βροχόπτωση γύρω στα 648 χιλιοστόμετρα. Στην περιοχή της καλλιεργούνται τα οπωροφόρα δέντρα (κυρίως μηλιές, αχλαδιές, δαμασκηνιές, βερυκοκκιές, ροδακινιές και κερασιές), τα λαχανικά (κυρίως πατάτες και ντομάτες), αμπέλια (με επιτραπέζιες και οινοποιήσιμες ποικιλίες), και λίγα σιτηρά. H Κακοπετριά είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ποιότητα των μήλων της.

Η κοινότητα έχει περίπου 1300 μόνιμους κατοίκους. Είναι χωσμένη στο πράσινο, ανάμεσα στις όχθες των ποταμών Καρκώτη και Γαρίλλη. Οι δύο ποταμοί ενώνονται μέσα στο χωριό και σχηματίζουν τον ποταμό Κλάριο, που διασχίζει την κοιλάδα της Σολέας και στη συνέχεια χύνεται στο κόλπο της Μόρφου, στην Πεντάγια.

Για την ονομασία του χωριού υπάρχουν οι 3 πιο κάτω εκδοχές:

1. Η Κακοπετριά λέγεται ότι πήρε την ονομασία αυτή (σύνθετη από τις λέξεις, κακή και πέτρα), επειδή σε παλαιότερες εποχές η τοποθεσία της ήταν όχι μόνο βραχώδης, αλλά και δύσκολη στην ανάβασή της.

2. Κοντά στο μεγάλο γεφύρι στην είσοδο του χωριού, υπάρχει μια μεγάλη πέτρα, γνωστή σαν Πέτρα του Ανδρογύνου. Κατά την παράδοση, στην πέτρα αυτή κάθονταν τα νιόπαντρα ζευγάρια. Μια μέρα η πέτρα κύλησε και πλάκωσε το νιόπαντρο ζευγάρι. Μετά από αυτό το γεγονός οι κάτοικοι ονόμασαν την πέτρα «κακόπετρα» και ακολούθως το χωριό ονομάστηκε Κακοπετριά.

3. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι κάποιος άρχοντας της Μαραθάσας είχε 3 γιους. Ήταν ο Νίκος, ο Παναγιώτης και ο Πετρής. Ο Πετρής ήταν άτακτος, νευρικός, ανυπόφορος και κακός. Τα αδέλφια του τον είχαν βαρεθεί και ζήτησαν από τον πατέρα τους να τον διώξει. Έτσι ο πατέρας έστειλε τον Πετρή, στην άλλη πλευρά του βουνού. Έτσι ο κακός Πετρής έφτασε στην περιοχή του παλιού χωριού. Ήταν ο πρώτος οικιστής. Με το Κακός και Πετρής ονομάστηκε το χωριό Κακοπετριά. Τα άλλα δύο αδέλφια ο Νίκος ήταν ο ιδρυτής του χωριού Οίκος (Νίκος έφυγε το Ν και έμεινε το ίκος) και ο Παναγιώτης που ήταν καλός και πονετικός ίδρυσε το χωριό Καλοπαναγιώτης.

Ο οικισμός της Κακοπετριάς, παρά το ότι αναφέρεται από τους μεσαιωνικούς χρονογράφους, υπήρχε τουλάχιστον από την εποχή της φραγκοκρατίας, γιατί σε παλαιούς χάρτες σημειώνεται, και μάλιστα με την ίδια ονομασία: Cacopetria ή και Chachopetria . Είναι όμως πολύ πιθανό, ότι στην περιοχή υπήρχαν οικισμοί και πιο πριν, κατά την Βυζαντινή περίοδο.

Η περιοχή του χωριού κατοικήθηκε γύρω στον 6 ον – 7 ον αιώνα και τούτο αποδεικνύεται από τις διάφορες ανασκαφές που έχουν γίνει γύρω από την παλιά Κακοπετριά το 1938, στην τοποθεσία Αϊλάδες. Κατά την διάρκεια των ανασκαφών ήρθαν στο φως ένας αποθέτης αρχαίου ιερού, που κατά πάσα πιθανότητα ανήκε στη θεά Αθηνά. Βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός από κινητά ευρήματα, κυρίως τερακότας, εκ των οποίων πολλές παριστάνουν την θεά Αθηνά, καθώς και ασβεστολιθικά μικρά αγάλματα και μέλη αγαλμάτων, μπρούντζινες και σιδερένιες αιχμές από βέλη και δόρατα. Τα ευρήματα χρονολογούνται, πιθανότατα, στην Κυπροαρχαϊκή και Κυπροκλασσική περίοδο. Άλλα αγαλματίδια παριστάνουν τον Ηρακλή και αποτελούν ένδειξη ότι στην περιοχή είχε λατρευτεί και αυτός μαζί με την θεά Αθηνά. Τα ευρήματα αυτά, βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκωσίας.

Ο οικισμός της Κακοπετριάς είναι κτισμένος κατά μήκος της κοιλάδας των ποταμών Καρκώτη και Γαρίλλη. Στα ανατολικά της κοιλάδας είναι η νέα Κακοπετριά με τα μεγάλα σύγχρονα σπίτια της, με τις κεραμιδένιες στέγες, κτισμένα στις αναβαθμίδες και στις όχθες των ποταμών. Στα δυτικά της κοιλάδας και μεταξύ των δύο ποταμών, είναι κτισμένη η παλιά Κακοπετριά, με τους στενούς και ελικοειδείς δρόμους της. Οι στέγες των σπιτιών είναι επικλινής και κεραμιδένιες και όλα σχεδόν τα σπίτια έχουν ανώι και ξύλινο μπαλκόνι.

ριν από πολλά χρόνια η περιοχή της νέας Κακοπετριάς ,ανήκε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου της Στέγης. Ύστερα πέρασε στα χέρια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Το 1922 η Αρχιεπισκοπή διαχώρισε την έκταση αυτή σε 120 οικόπεδα, που μοιράστηκαν στους κατοίκους με κλήρο. Από τότε άρχισε η ανέγερση των νέων κατοικιών και στη συνέχεια η δεντροφύτευση του νέου χωριού με τα πανύψηλα και δροσερά πλατάνια, καθώς επίσης και η δεντροφύτευση, της μέχρι σήμερα φημισμένης πλατείας του χωριού.

Η Κακοπετριά ήταν χωριό φημισμένο για την εκτροφή μεταξοσκώληκων και την παραγωγή, αλλά και επεξεργασία μεταξιού για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι ακόμη και μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι στα χρόνια του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου οι Βρετανοί έπαιρναν όλη την παραγωγή μεταξιού από την Κακοπετριά (όπως και την παραγωγή άλλων χωριών της Κύπρου), για την κατασκευή αλεξίπτωτων.

Η Κακοπετριά, λόγω του υγιεινού και δροσερού κλίματός της, του γραφικού της τοπίου (δεσπόζει της κοιλάδας του Καρκώτη, ενώ πάνω της υψώνεται το Τρόοδος), το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, το πλούσιο πράσινο, τα δροσερά και γάργαρα νερά της, τη λαϊκή κληρονομιά και τη σχετικά μικρή απόστασή της με τη Λευκωσία και τη Λεμεσό, φυσικό ήταν να τραβήξουν την προσοχή αρκετών πλούσιων οικογενειών για παραθερισμό και εξοχή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η προσέλευση των ξένων αυτών οικογενειών στην κοινότητα, πρέπει να αναζητηθεί πολύ πίσω γύρω στα 1918, όπου οι πρώτοι περιηγητές έφταναν στο χωριό με άμαξες και έμεναν σε σπίτια που ενοικίαζαν.

Οι τόσο συχνές επισκέψεις ντόπιων και ξένων περιηγητών στην Κακοπετριά, έδωσαν κίνητρα στους κατοίκους της κοινότητας και ανέπτυξαν την Κακοπετριά τουριστικά.

Ως βασικούς συντελεστές για την επιτυχία της τουριστικής κίνησης στην κοινότητα Κακοπετριάς, μεταξύ άλλων, μπορούμε να θεωρήσουμε την ζεστή φιλοξενία που διακρίνει τους κατοίκους της, την σωστή συμπεριφορά, την άμεπτη εξυπηρέτηση, την συνειδητή προσπάθεια για καθαριότητα και σωστή οικοδομική ανάπτυξη, που γίνεται από πολλούς κατοίκους του χωριού, καθώς και ένα σωρό άλλες ανέσεις ,που με πολλή χαρά και ευχαρίστηση προσφέρουν οι Κακοπετρίτες στους ντόπιους και ξένους περιηγητές.